“Ik was vergeten dat sterren bestaan”, zeg ik vol ongeloof tijdens mijn digitale detox te midden van de Vlaamse Ardennen. In een drukke stad vallen ze gewoon niet op. Of kijk ik niet naar boven.

Althans niet genoeg om ze in volle glorie te appreciëren. Ik zou het meer moeten doen. Stilstaan bij de kleine dingen des levens. Een dampende kop koffie wanneer de ochtendzon aan het opkomen is, de waanzinnige kleuren tijdens het gouden uur van de dag, de warmte van een vuurkorf, het geluid van tsjirpende vogels. Er is zoveel moois om bij stil te staan.

Het doet iets met me, dat buiten zijn. Een soort van oerinstinct dat aangewakkerd wordt. Door de natuur wandelen met
al je zintuigen op scherp doet de wereld even stilstaan.
Een onbeschrijfelijk gevoel. Ik ben tevreden en dankbaar

dat ik hier mag zijn, in de vrije natuur, ondanks alles. De kabeljauwburgers liggen op het vuur, de wijn is ingeschonken; zo mag de lockdown nog wel even duren.

We zouden allemaal wat meer buiten moeten komen. De lentezon nodigt ons uit om op ontdekking te gaan. Wat een heerlijke periode. Daarom trekken we in dit magazine naar buiten. We bewandelen de paden van rebelse zeeziel Willem Hiele, ontdekken de oerkeuken met Steffi Vertriest, komen helemaal tot rust in een ultrahippe Slow Cabin en dineren aan de bar bij Amsterdamse hotspot Restaurant 212. Onderweg laten we ons ook verwennen door de creaties van culinaire journalist Willem Asaert en genieten we van enkele unieke paascocktails. Ach, het leven is toch buitengewoon mooi.