Zo zijn de namen van bekende gerechten ontstaan

Heb je altijd al willen weten naar wie de bekendste pizza werd genoemd? Of hoe de tarte tatin ontstond? Wij zochten het voor je uit! 

Beef Wellington

Dit klassieke gerecht, waarbij een stukje ossenhaas en paddenstoelen verpakt in bladerdeeg worden gegaard in de oven, wordt toegeschreven aan een Britse militaire held, de hertog van Wellington. Diezelfde hertog (Arhtur Wellesley) versloeg Napoleon tijdens de Slag bij Waterloo en vierde deze overwinning door zijn kok een nieuw recept te laten ontwikkelen. En zo was de Beef Wellington geboren! Maar dit verhaal wordt nu weerlegd want het lijkt verdacht veel op het Franse filet de boeuf en croute, een gerecht dat al honderden jaren eerder te vinden was in de Franse keuken. In de Engelse kookboeken vinden we het pas terug in 1903. Wellicht heeft de hertog van Wellington het gerecht op Franse bodem geproefd en is hij nadien met de eer gaan lopen.

Caesar salad

Een van de populairste salades in menig restaurant is de caesar salade. Niet vernoemd naar de Romeinse keizer Julius Caesar, maar wel naar de Italiaanse chef-kok en restauranteigenaar Caesar Cardini. Hij woonde in de Verenigde Staten maar tijdens de drooglegging verhuisde hij naar Mexico. Het verhaal gaat dat hij de salade bedacht toen hij alleen nog maar wat restjes had om zijn gasten voor te zetten en daar deze combinatie uitkwam. Hij vroeg er patent op aan en werd er heel rijk van.

Zo Italiaans als de naam van de bedenker, zijn ook de hoofdingrediënten van de salade: hij bestaat uit Romaanse sla, croutons, Parmezaanse kaas en een dressing van eigeel, olijfolie, knoflook, citroensap, Worcestersaus, zout en peper. Afhankelijk van wat je in je koelkast kunt vinden, kun je de salade ook verfijnen met bijvoorbeeld sardines, gekookte eieren, stukjes kipfilet of tomaten.

Club Sandwich

De sandwich is een klassiek gerecht dat vaak wordt besteld als snelle hap. John Montagu, een Britse staatsman en tevens de vierde graaf van Sandwich, had nooit tijd en zin om met mes en vork te eten. De legende gaat dat de gokkende graaf namelijk verslaafd was aan cribbage, een Engels kaartspel. Daarom ging zijn voorkeur uit naar een snelle hap. Hij liet geroosterd rundvlees tussen twee sneetjes brood serveren en voilà, de sandwich was geboren. Sindsdien is de sandwich uitgegroeid tot een populaire snack en bestaan er verschillende variaties op.

In Engeland is het gebruikelijk om bij de ‘afternoon-tea’ een cucumber sandwich te eten. Dat is een sandwich met boter, plakjes komkommer en een snufje zout en suiker. De Amerikanen hebben daarentegen een heel ander beeld van de perfecte sandwich. In Amerika is de BLT-sandwich namelijk erg populair. Deze sandwich bestaat uit drie in plaats van twee boterhammen, en wordt belegd met bacon, sla en tomaat. Soms wordt hier ook nog kipfilet aan toegevoegd. Het is eind 19de eeuw in een privé-casino (‘club’) in New York uitgevonden. Zij roosterden overigens als eersten het brood zodat het de mayonaise beter zou opnemen. Deze variant is uitgegroeid tot de populaire Club Sandwich.

Wij kennen de sandwich voornamelijk als de variant met ham en kaas, de croque-monsieur.

Earl Grey

‘Earl Grey-thee’ wordt gemaakt van Chinese zwarte theebladeren en bergamotolie. Het werd bedacht voor Charles Grey, de twee graaf ‘earl’ Grey, die tussen 1830 en 1834 ook premier van het Verenigd Koninkrijk was. Grey schafte de slavernij in het Britse Rijk af, en opende de theehandelsroutes, waarmee hij een einde maakte aan de dominantie van de Oost-Indische Compagnie. Naar verluidt werd de bergamot (een citrusvrucht) toegevoegd als tegenwicht van de kalk die in het water rond zijn huis Howick Hall in Northumberland, Engeland zat.

Pizza Margherita

Pizza komt, zoals iedereen hoogstwaarschijnlijk wel weet, uit Italië. Het was vroeger voedsel voor de armen en werd voornamelijk op straat gegeten. In 1889 kwam daar echter verandering in toen Koning Umberto I en zijn vrouw Margherita van Savoye een bezoek aan Napels brachten. De vrouw wilde dit soort streetfood zeker eens proberen.

Een pizzabakker, Raffaele Esposito, kreeg de eer om voor de koning en zijn vrouw drie verschillende pizza’s te maken: één met olijfolie en kaas, één met ansjovis en één met tomaat, mozzarella en basilicum (zoals de kleuren van de Italiaanse vlag). Die laatste bleek de favoriet van de koning en kreeg de naam Pizza Margherita.

Nachos

In 1943 woonde de Mexicaanse kok Ignaicio Anaya, ‘Nacho’ voor de vrienden, in Piedras Negras, net over de Amerikaanse grens. Deze streek werd in die tijd regelmatig bezocht door vrouwen, echtgenoten van Amerikaanse soldaten. Tijdens een van hun tripjes besloot de groep dames om te gaan eten bij Ignacio, ‘Nacho’ dus, die eigenlijk al wilde sluiten, maar deze kans op extra omzet niet wilde laten liggen.

Hij bedacht een nieuwe snack met wat hij nog in de keuken had liggen. Hij sneed tortilla’s in driehoekjes en bakte deze in de oven met geraspte cheddar en jalapeño-pepertjes. De dames vonden het heerlijk en op de vraag hoe dit gerecht heette, antwoordde de kok trots: ‘Nacho’s especiales’.

Tompouce

Dit gebakje van Nederlandse bodem bestaat uit een laagje bladerdeeg, een dikke laag banketbakkersroom en weer een laagje bladerdeeg bedekt met (roze) glazuur. Het gebakje wordt veelal tijdens verjaardagen en feestjes gegeten. De tompouce zou voor de eerste keer in de 19e eeuw gemaakt zijn door een banketbakker uit Amsterdam toen hij geïnspireerd werd door een dwerg die optrad tijdens een rondreizend circus. Deze Friese dwerg was een van de vele acts van het circus en trad op onder de naam Admiraal Tom Pouce.

Pasta alla puttanesca

We herkennen het woord ‘putta’ in Pasta alla puttanesca, maar betekent dit nu echt prostituee? Ja hoor! Dit pastagerecht vindt zijn oorsprong in de rosse buurten van Rome. Er zijn verschillende versies van het verhaal: sommigen beweren dat de prostituees deze maaltijd aten om zich voor te bereiden op een lange nacht. Anderen zeggen dat de vrouwen deze saus voorschotelden aan hun man aangezien ze zo snel gemaakt is. Zo hadden ze overdag tijd voor iets anders…

Tarte Tatin

In 1889 verdienden de zusters Stéphanie en Caroline Tatin de kost met taarten bakken, maar ze vergaten op een dag iets erg essentieels. In een van hun baksels belandden de appeltjes wel in de taartvorm, maar waren ze de bodem vergeten. Ze besloten er nog gauw een deegbodem op te plaatsen. Zo ontstond de omgekeerde tarte tatin.