Sloveense sensatie Ana Roš: ‘Ik hoorde vaak dat het eten van een vrouwelijke chef niet goed kon zijn.’
Tekst & foto’s Johan Kafkot
Slovenië is niet meteen het eerste land waar spontaan aan gedacht wordt als er over topgastronomie wordt gesproken. Toch is de Sloveense Chef Ana Roš erin geslaagd om zich met haar restaurant Hiša Franko in de culinaire wereldtop te koken. Haar restaurant nabij het Triglav National Park in Slovenië, wordt internationaal erkend als één van de allerbeste ter wereld en Ana Roš mocht zich in het verleden ook al de beste vrouwelijke chef ter wereld noemen. Wij wilden Chef Roš en haar unieke keuken leren kennen en trokken daarom naar de prachtige streek van Kobarid, voor wat een boeiend interview met een heel sterke vrouw maar vooral een fascinerende chef werd.
Kan u iets meer vertellen over hoe Hiša Franko destijds is ontstaan?
Hiša Franko kent een heel lange geschiedenis. Het gebouw waarin het restaurant vandaag is ondergebracht, dateert al van 1860. De vader van mijn echtgenoot kocht het gebouw in 1970 en is er in 1973 een restaurant in begonnen. Het restaurant was vrijwel meteen heel succesvol. Het was toen vooral bekend voor zijn superlekkere rosbief.
Hoe ben jij dan in het restaurant terecht gekomen?
Eigenlijk door een aaneenschakeling van toevalligheden. Ik heb diplomatie gestudeerd. Ik had het plan om een internationale carrière in diplomatie uit te bouwen en had gesolliciteerd voor een job in Brussel. Ondertussen hielp ik wel al regelmatig mee in het restaurant van Valter’s vader. Echter, hij besliste in die periode om op pensioen te gaan en liet het restaurant over aan zijn zoon. We hebben dan maar beslist om samen het restaurant over te nemen.
Met een opleiding in diplomatie was chef worden niet meteen een logische volgende stap in jouw carrière. Wat heeft ertoe geleid dat jij de chef van Hiša Franko werd?
Ik heb nooit echt de keuze gemaakt om chef te worden. Het is gewoon gebeurd. Ik heb de stroom van het leven gevolgd en ben daardoor in de keuken terecht gekomen. Voordien kookte ik nooit. Als jong meisje en als studente was ik alleen geïnteresseerd in sport. Tot op de dag van vandaag ga ik minstens zes keer per week joggen. Dat is mijn passie. Koken sprak me helemaal niet aan. Misschien heb ik het wel in de genen meegekregen, want zowel mijn grootmoeder als mijn moeder konden fantastisch lekker koken. Echter, wij waren geen traditionele familie waar een dochter samen kookt met haar moeder. Dus, ik was zeker niet voorbestemd om chef te worden.