Koninklijke kitsch in La Reine d’Anvers
Het zal jullie misschien niet verbazen, maar wij zijn er de personen niet naar om te weigeren wanneer we op visite gevraagd worden bij een koningin. Zodus trokken we, getooid in onze meest riante plunjes, naar het nieuwe restaurant La Reine d’Anvers om er de sfeer – en die was er in overvloed – op te snuiven.
Eerste gedachte tijdens het binnenkomen: lap, alsnog underdressed. We zijn er vol voor gegaan, maar gouden schoenen en bloemenblazers, daar kunnen we niet tegenop. Gelukkig worden we er niet op afgerekend. Integendeel, we krijgen een hartelijk welkom. Een dartel pianoriedeltje begeleidt ons gezwind naar onze tafel.
Lusthof
Eens gezeten, hebben we toch even de tijd nodig om het interieur in ons op te nemen. Dieprode muren getooid met venusbeelden, stillevens en arcadische tafereeltjes, zilverregen die van het plafond naar beneden kronkelt, twee fonkelende karbonkels van lusters … aan bombarie geen gebrek. We moeten ons inhouden om niet aan al die franjes te beginnen frunniken.
Naysayers zouden kunnen zeggen dat het allemaal wat veel is. Ons niet gezien. Wij laten ons graag even meevoeren. Het vergt slechts een kleine denkoefening of we wanen ons in een lusthof waar we verwachten van La Reine d’Anvers elk moment in hoogsteigen gedaante aan te treffen.
Vuurwerk
Helaas. Geen ontmoeting met de koningin van de koekenstad, wel een stem als een klok die ons prompt aanspoort om allemaal weer naar buiten te gaan. Schoorvoetend gehoorzamen we. Her en der bespeuren we precies toch wat lichte tegenzin onder de genodigden. Het miezerweer van de laatste dagen is nu ook niet meteen erg uitnodigend.
Weten zij veel dat er ons buiten een portie vuurwerk te wachten staat natuurlijk. En een welkomstwoordje van Ludwig Verhulst (een van de twee zaakvoerders), dat ook. Maar toch vooral vuurwerk. Tot viermaal toe spuit er een feest aan gensters uit de korven voor ons. Filmische muziek geruggensteund door het nodige aantal decibels maakt de ervaring compleet. Stiekem hoopten we nog op een epische balkonscène, maar gezien de weersomstandigheden lijkt het Ludwig raadzaam om het niet té lang te rekken.
Allergie
Andermaal binnen is het tijd voor de hapjes. In tegenstelling tot het interieur bevatten die opvallend weinig tierlantijntjes. Zalmmousse, garnaalkroketten, bisque, forel, oesters (zeevruchten vormen het centrale thema in La Reine d’Anvers) … alles wat we geserveerd krijgen, blinkt vooral uit in puurheid. Dat het allemaal vlotjes binnengaat.
We zijn helemaal mee met gezapige sfeer van de avond, totdat er plots consternatie alom ontstaat. Mijn tafelgenote vreest dat ze een allergische reactie heeft opgelopen. Ik hoor het haar nog zeggen: “Zolang ik maar geen grijze garnalen hoef te eten, daar zwel ik helemaal van op.” Een jeukende uitstulping vol in het aangezicht doet inderdaad het ergste vermoeden. Schietgebedjes worden gepreveld en noodscenario’s koortsachtig uitgetekend, maar uiteindelijk blijkt het loos alarm. Ach, wat extra spektakel, we dragen graag ons steentje bij.
Culinaire Ambiance
Nog het vermelden waard: de heel vriendelijke en gretige bediening. We hebben ons glas nog niet leeg of onze amuse nog niet goed en wel verorberd of ze staan er al om te vragen of we nog iets wensen – steeds met de glimlach. Deze mensen zijn oprecht begaan met hun gasten.
Om de avond af te sluiten – of toch voor ons – steekt Danny (Blockx, de andere zaakvoerder) nog een speech af waarin hij zijn liefde verklaart aan zijn zakenpartner en wederhelft Ludwig. Ons hart wordt er spontaan warm van.
Over het eten kunnen we achteraf gezien nog weinig zeggen, maar deze avond deed ons wel beseffen waarom wij ‘Culinaire Ambiance’ heten. Dat tweede deel is immers even belangrijk binnen de gastronomie. En dat hebben de heren van La Reine D’Anvers duidelijk begrepen.